De oude Grieken hadden een woord voor mensen uit andere gebieden, mensen die zij niet konden verstaan: barbara. Het was een 'onomatopee', ofwel een klanknabootsing. Barbara was voor de Grieken zoals 'bla bla bla' voor ons is: het kan aangeven dat je niet begrijpt wat iemand zegt. En van het Griekse barbara is dan ook het woord 'barbaar' afgeleid. Niet zozeer met de woeste, onbeschaafde waarde die wij er tegenwoordig aan verbinden, maar simpelweg als woord voor iemand van verre, die je niet kunt verstaan. Barbara in het Grieks (en ook in het Sanskriet) betekent dan ook "buitenlandse vrouw".